Na Leskowiec

 Krzeszów - Harańczykowa Góra - Jaworzyna - Leskowiec - Gancarz - Targoszów - Krzeszów. 

 

 

Opisując atuty Suchej Beskidzkiej, dla mnie najlepszym jej atutem jest położenie, skąd można planować dogodne wycieczki w różne okoliczne góry. Stąd mamy rozmaite możliwości   wyjścia w pobliskie pasma, bo tuż obok mamy Beskid Żywiecki, Makowski (Średni) oraz dogodne wyjście w Beskid Mały.

Dzisiaj proponuję pieszą wycieczkę, czerwonym szlakiem z Krzeszowa do schroniska "Leskowiec" i powrót żółtym szlakiem do Krzeszowa przez Targoszów.

Może na początek trochę historii.


Krzeszów - wieś w południowej Polsce, w gminie Stryszawa (powiat suski, województwo małopolskie), położona w odległości 13 km na zachód od Suchej Beskidzkiej. Ludność: 1618 mieszkańców. Krzeszów leży na wysokości 420-580 m n.p.m. na pograniczu Beskidu Małego oraz Beskidu Makowskiego.

Krzeszów został założony przez oświęcimskich książąt około 1333. W 1340 liczba mieszkańców Krzeszowa wynosiła około 150 osób. Pierwszy zachowany zapis potwierdzający istnienie miejscowej parafii w Krzeszowie pochodzi z 1355. Jest jednak bardzo prawdopodobne, że krzeszowska parafia została erygowana już wcześniej. Wieś była siedzibą Wajdów (wojewodów wołoskich). Krzeszów, przed rozbiorami, był znanym na całą Polskę ośrodkiem produkcji gontów, którymi pokrywano dachy. [Wikipedia]

                                                                        Zatem, na szlak!

                             Po drodze trochę starej, małopolskiej zabudowy.

 Natomiast szlak prowadzi przeuroczą ścieżką, wyprowadzającą na widokowe łąki.

                       Po drodze mijamy bardzo pogodną Mućkę.

 
  Po drodze towarzyszą Jaskry, Storczyki i inne kolorowe kwiatuszki.

    Szlakiem w najlepsze płynie sobie woda z powyższego źródełka.

     Z rozległych łąk roztaczają się piękne widoki na Beskid Wysoki.

  Po drodze mijamy rożne polanki, z których przedzierają się widoczki: to na Role - przysiołek Targoszowa lub w przeciwną stronę w kierunku Śleszowic.

  Na dole widac górę Żurawnicę z widocznym kościołem w Krzeszowie

                                    Pasmo Beskidu Małego w kierunku Żywca.

Widok na Podpagórek, należący do Tarnawy Górnej. W tle Pasma Beskidu Makowskiego już za Skawą

                               W Dolinie rozpanoszył się Niedźwiedzi Czosnek

                                           Solo

                                                                Schronisko Leskowiec.
  Historia schroniska na Leskowcu


W 1926 roku w Wadowicach powstało Koło Oddziału Babiogórskiego w Żywcu Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Pierwszą poważną i jak się okazało bardzo trafną inwestycją wadowickiego Koła była budowa schroniska. Wiosną 1932 roku wykupiono od jednego z gospodarzy ze wsi Targoszów podszczytową część hali na Jaworzynie. W 1933 roku w ciągu zaledwie trzech miesięcy wybudował schronisko cieśla z Targoszowa Jan Bargiel. Koszt budowy wyniósł 12 000 złotych, na które składały się dotacje własne Koła PTT w Wadowicach oraz Zarządu Głównego PTT. Oddział PTT w Żywcu przekazała dla obiektu część wyposażenia ze schroniska na Markowych Szczawinach. Budowę schroniska nadzorował osobiście Czesław Panczakiewicz. Uroczyste otwarcie obiektu miało miejsce 3 września 1932 roku, a inauguracja pierwszego sezonu narciarskiego niespełna dwa miesiące później - 1 listopada. 3 września 1933 roku poświęcenia schroniska dokonał ks. Edward Zacher, katecheta Karola Wojtyły i przyszłego papieża Jana Pawła II. "Pod szczytem drewniany domek na podmurowaniu, zupełnie prosty i zwyczajny, nie chorujący na stylowość. To było pierwsze w tej części Beskidu Małego schronisko" - tak wspominał swą obecność na otwarciu Władysław Krygowski, działacz PTT. Ponieważ schronisko "pękało w szwach" w 1934 roku dobudowano do niego jadalnię i powiększono kuchnię.

Pierwszym gospodarzem schroniska, od 1932 do 1938 roku był Franciszek Byrski. Po nim przyszedł Jan Targosz z żoną i prowadził go do 1945 roku. W czasie okupacji funkcjonowanie schroniska podlegało bielskiemu towarzystwu "Beskidenverein". Wycofujące się w 1945 roku oddziały Volkssturmu, mające za zadanie spalić schronisko, zostały przez gospodarza tak uraczone bimbrem, że "zapomniały" schroniska podpalić. Nie było to jedyne schronisko w Beskidach uratowane w ten sposób. W 1946 roku krótko gospodarzem schroniska był Stefan Bargiel, a po nim od 1947 roku Jan Rzycki z żoną. W latach 1955-58 schronisko prowadził Wiesław Szafrański z żoną, a po nich przejął je Władysław Korzeń, prowadząc go do 1970 roku. Najdłużej dotąd gospodarzami byli Maria i Kazimierz Malarzowie - do 1996 roku. Od tego roku gospodarzą na Leskowcu Halina i Jan Lizakowie. Obecni gospodarze gruntownie wyremontowali i rozbudowali schronisko, przystosowując go do zwiększającego się w tym rejonie ruchu turystycznego, a obsługę turystów dostosowali do ich również rosnących wymagań.
 ( Z historii schroniska)

 
                                                                       Widok z okna.

 Po wyczerpującej wędrowce w piękny i ciepły dzień - nagroda. :)

                                                          Hrabskie Buty. Co to jest?

Poniżej  góry Leskowiec (922 m), na zboczu schodzącym w dół do wioski Rzyki, zostały znalezione płyty z rzeźbionymi śladami  w piaskowcu i imiennych nazw Bütow hr. Mery Wielkopolska i Roman baron Taube roku (1898) oraz nazwiska wyryte hr. Adam Potocki (rok 1846).  

Jako właściciele tych dóbr na pamiątkę zdobycia Leskowca - kazali wykuć takie tablicę. Potocki w 1846 r, większa i Taube w 1898 roku. Miejscowa ludność z tego powodu nazywała  Leskowiec  Hrabskimi Butami. 
 Zwycięzcy prawdopodobnie nie byli doświadczonymi podróżnikami ich wycieczka na Leskowiec była okazjonalana.
  Płyty nie znalazły jednak  szacunku u miejscowych pasterzy, którzy gdzieś zawieruszyli te tablice i przez wiele lat po nich  ślad zaginął.  
Jenak niespełna dziesięć lat temu przypadkowo zostały niedawno znalezione. Aby zabezpieczyć płyty przed zniszczeniem lub przed wandalami w 2004 dostarczono  je w pobliże schroniska PTTK "Leskowiec", gdzie można je w tej chwili tu podziwiać. Niewątpliwie jet to bardzo cenny okaz dla turystów i gości odwiedzających schronisko na Groniu JPII.

    Rogacz tuz obok schroniska, pod którym są wspominane tablice.

                                        Dziki Bratek

                                                                Czas na powrót.

                                                             Zielone i zdrowe Jodły.

                   Widok na Beskid Wysoki z widoczna królowa Beskidów.

             Szlak i widoki  naprawdę zapierają dech w piersiach.

   Czarna Góra w tle, tędy prowadzi zielony szlak z Gibasów do Suchej.

     Ludzie w Targoszowie.bronią się przed nieproszonymi  gośćmi w różny sposób.

 
       Od kapliczki górniczej, znów szlak podąża rozległymi łąkami.

                                                           W tle Żurawnica na Krzeszowem

   Już blisko do finału. Jeszce tylko mały zakos przez  lasek i zejście do wioski.

                                               Dwóch barci, którzy jeszcze są na chodzie.

Finito. Teraz trzeba się wrócić przeszło kilometr po auto. Wycieczka przepiękna. Pełna widoków, że nie wspomnę o śpiewie ptaków i towarzyszących, szemrzących strumykach.