Jeden z nielicznych w polskiej florze, rodzimych gatunków o mocno różowych lub czerwonych kwiatach. Naturalnie częsty w górach i na wyżynach, na niżu raczej rzadki. Rośnie w zasadzie w różnych środowiskach glebowych. Ceniony za długi czas kwitnienia od kwietnia po lipiec. Jako roślina górskich lasów jest odporny na zacienienie i na obecność metali ciężkich w glebie. W okolicach pałacu w Miechowicach rośnie w formie dzikiej w dwóch odmianach. Jako Lepnica Czerwona oraz Lepnica biała.
Bytom, a szczególnie dzielnica Miechowice, to nie tylko tereny przemysłowe i pozostałości po zrujnowanych fabrykach lub kopalniach, ale też piękna i dzika przyroda. Co prawda w dużej mierze zmieniona ręką człowieka, jednak stanowi w chwili obecnej wspaniałe miejsca do wypoczynku lub rekreacji. Jedni łowią ryby, zaś inni wyruszają na spacery wokół leśnych zbiorników wodnych, które są zamieszkałe przez rozliczne gatunki ptactwa.
Z kolei w leśnych ostępach możemy się natknąć na dziki, sarny lub rzadkie gatunki roślin, stanowiące o wartości Miechowickiej Ostoi Leśnej. Kolejną osobliwościa Miechowic, jest kompleks stawów ,,Górnika Miechowice". Stawy leżą na terenie Lasów Państwowych i są dzierżawione przez Stowarzyszenie Wędkarskie Górnik Miechowice. Niektóre ze stawów dzierżawione są przez osoby prywatne.
Jeśli szukasz bardziej alternatywnych propozycji, polecam żółty szlak turystyczny im. Zygmunta Kleszczyńskiego, który zaczyna się obok byłego przystanku kolejowego Bytom Północ. Przebiega on przez ciekawe tereny leśne i doprowadza do centrum przesiadkowego w Rokitnicy. Tuż przy szlaku możemy zobaczyć ciekawe drzewa uznane za pomniki przyrody oraz ciekawą architekturę dworu Tieshowitz. Wczesniej szlak kończył się w Zabrzu-Grzybowicach.
Polecam: Zabrze - Rokitnica: Dworek starosty bytomskiego
Zapewne spacerując lub przejeżdżając ul. Frenzla napotykamy po prawej stronie Plac Szpitalny. Jak sama nazwa wskazuje, że był tu szpital, który obecnie funkcjonuje jako Bytomskie Centrum Wsparcia. Natomiast po drugiej stronie placu stoi narożna kamienica, która pochodzi początku XX w. Z kolei na środku placu usytuowana jest zabytkowa latarnia z kamienną ławeczką. Zarówno latarnia jak i kamienica - familok wpisane są do gminnej ewidencji zabytków i objęte są ochroną miejskiego konserwatora zabytków w Bytomiu.
Beskid Niski był i jest dla mnie zawsze inspirujący i tajemniczy. To tutaj ścierają się zarówno różne kultury, architektura, wierzenia ludzi oraz ciekawa historia. Natomiast Iwonicz oraz Iwonicz Zdrój mają do zaoferowania coś jeszcze. Stanowią super bazę do dłuższych wycieczek jak i krótszych spacerów. Na chwilę obecną proponuję spacer z Centrum Iwonicza Zdroju do widokowego miejsca zwanego Cyrenajką. Zajmie to nam ok. 1.30 min bez odpoczynku.
Celem będzie punkt widokowy, który znajduje się na wzniesieniu Cyrenajka. Jest to wzgórze po lewej stronie doliny potoku Iwonka (Iwoniczanka) o wysokości (460 m n.p.m.) Na mapach turystycznych widnieje również nazwa Przyczka. Z wierzchołka wzgórza obserwować można panoramę na północ, wschód oraz południe. Od północy dostrzegamy Suchą Górę, na której usytuowany jest przekaźnik oraz nieco dalej górę Ispak. Pomimo, że przez nią nie przebiegają żadne szlaki, to prowadzą tu w miarę wygodne drogi, które nie pozwalają się zgubić. Na Ispaku do połowy lat 70 prowadzone były prace związane z wydobyciem ropy naftowej.
Widok na Borowinową, Glorietę oraz w tle pasmo Przymiarek i Uhliskę
Natomiast patrząc bardziej na wschód widzimy grzbiet po przeciwnej stronie Doliny Iwonki, wzgórze Stróżowe i Las Piekliska. Las tworzy niesamowity bajkowy charakter, ponieważ zdominowany jest przez głębokie parowy i sędziwe drzewa, gdzie dominują potężne jodły. Nie bez powodu, kiedyś ten las nazwano ,,Lasem Dantego" z powodu panującego tu mroku jak w horrorach. Niestety ta nazwa się nie przyjęła. Niemniej Piekliska jak najbardziej oddają tutejszy charakter.
Z kolei w dalszej perspektywie dostrzegamy kilkanaście wiatraków znajdujących się już na terenie gminy Rymanów Zdrój. Jeszce dalej podziwiać możemy na Pogórze Strzyżowsko-Dynowskie. Natomiast na południowym wschodzie dostrzegamy Borowinową, Glorietę, Suchą Górę i otwarty, niezalesiony grzbiet na dalszym planie. To odkryte pasemko to Przymiarki. U góry jest również metalowy krzyż i ławka, na której kuracjusze czy turyści mogą chwilę odsapnąć.
Spojrzenie na Północ z widocznym wzniesieniem o nazwie Ispak
Na nasz spacer wyruszamy od węzła szlaków turystycznych w okolicach Placu Oczki w Iwoniczu-Zdroju przy budynku CIT. Ruszamy za znakami białoczerwonymi do góry schodami przed zakładem przyrodoleczniczym, Kierujemy się w okolice sanatoriów Górnik oraz Wisła. Stąd za znajomymi nam znakami podążamy drogą gruntową przecinając stok góry Winiarskiej (529 m n.p.m.) Tu widoczny jest wyciąg narciarski, który mijamy po lewej stronie. Po niespełna 300 metrach droga skręca w prawo na północ. Ścieżka jest oznakowana i po przejściu kolejnych pięciuset metrów dochodzimy do kierunkowskazu informującego nas o punkcie widokowym na g. Cyrenajka (460m n.p.m.) Z tego miejsca po ok kolejnych 300 m. dochodzimy do celu naszego spaceru.
Od czerwonego szlaku tu skręcamy w prawo
Po obejrzeniu widoków i odpoczynku można wrócić tą sama drogą lub zejść wygodną drogą w kierunku doliny Iwonki oraz głównej ulicy Iwonicza Zdroju - Zdrojowej, skąd do centrum uzdrowiska jest ok. 1,5 km. Osobiście polecam taka trasę. W okresie letnim śmiało na tę wycieczkę mona sie wybrać nawet z dziećmi lub osoby starsze i mniej sprawne, ale odradzam spacer na Cyrenajkę po obfitych opadach deszczu lub w okresie późnej jesieni lub wiosną. Ze względu na gliniaste podłoże trasa jest śliska i dosyć grząska.
Stara zabudowa uzdrowiskowa z przełomu XIX i XX w.
Po drodze widoki na wschód
Słynna Willa Lutnia jest w opłakanym stanie i wystawiona na sprzedaż
Po niespełna 3 godzinkach spaceru z powrotem jesteśmy w centrum Iwonicza Zdroju. Na zdjęciu słynny Bazar z wieżą zegarową i legendarna restauracja Zdrojowa.
Małe Pieniny, to przeurocza część pasma Pienin, ciągnąca się od Przełomu Dunajca do przełęczy Rozdziele. Nazwa ta pojawiła się dopiero w połowie XIX wieku, w dokumentach z XVIII w. występowała nazwa Szlachtowskie Góry.
Małe Pieniny mają długość 14 km, szerokość 4 km, grzbietem biegnie granica między Polską a Słowacją. Przez wielu topografów do Małych Pienin włączana jest też położona całkowicie na Słowacji Grupa Golicy, niektórzy jednak uważają, że pod względem budowy, flory i krajobrazu należy ona do Pienin Właściwych, inni jeszcze wydzielają ją w odrębną grupę[1]. Granicę między Beskidem Sądeckim a Małymi Pieninami tworzy dolina Grajcarka i jego dopływu Białej Wody do Kociubylskiej Skały, dalej Przełęcz Rozdziela, a po słowackiej stronie potok Rozdziel i Wielki Lipnik. Wapienne skały znajdujące się po północnej stronie doliny Białej Wody, mimo że topograficznie przynależą do Beskidu Sądeckiego, strukturalnie i geologicznie są częścią Małych Pienin. Od Grupy Golicy oddziela je dolina Leśnego Potoku i Przełęcz pod Tokarnią, od Magury Spiskiej dolina potoku Lipnik, Straňanské sedlo i dolina potoku Kamienka.
Widok z Bereśnika
Pasmo to charakteryzują duże wysokości względne, średnio wynoszą one 300 m, ale dochodzą do 500 m. Najwyższym szczytem, będącym jednocześnie najwyższym w całych Pieninach, są Wysokie Skałki, zwane też Wysoką (1052 m). Występuje tu wiele wapiennych wzniesień o ostro zarysowanych kształtach i gołych ścianach: (Bystrzyk, Łaźne Skały, Rabsztyn i in.), we wschodniej części ten skalisty charakter stopniowo się zatraca i szczyty zaczynają swoim wyglądem przypominać typowe wzniesienia Beskidów. Stoki południowe są bardziej strome od północnych, te zaś porozcinane są dolinami, które są szerokie w swoim obszarze źródliskowym, wąskie natomiast u wylotu. Cieki wodne tworzą gęstą sieć (3,15 km/km²)[1]. Głównymi rzekami i potokami odwadniającymi to pasmo po zachodniej stronie są: Grajcarek, Leśny Potok i Lipnik, wszystkie uchodzą do Dunajca. Wschodnią, słowacką część odwadniają potoki Kamienka i Wielki Lipnik znajdujące się w zlewni Popradu.
Na Bukowinach u Wojtka
Spojrzenie ku Tatrom
Czas na odpoczynek
Widok z czarnego działu na przełęcz pomiędzy Wysokim Wierchem i Durbaszką
Osobiście uważam, że jest to jedno z najpiękniejszych pasm beskidzkich w całych Karpatach. Nieduży obszar pozwala szybko znaleźć się w pięknych widokowo miejscach. Poza tym świetnie rozwinięty transport wzdłuż Grajcarka oraz kolej linowa na Palenicę, stanowi przyjazne możliwości organizowania wycieczek. Polecam te pasmo osobom, które nie mają wypracowane kondycji lub rodzinom z dziećmi. Pasterze wypasający owce na tutejszych halach będą niezapomnianym wspomnieniem :) Tu panuje inny klimat niż w innych beskidzkich kurortach.
