Łodygowice

                                       Ni to miasto ni to wieś

 Miejscowość ta ma bardzo długą historię. Łodygowice należą do najstarszych podżywieckich wsi, która notowana jest w historii regionu już w XIV w. 

W XVII w. powstał tu dwór obronny otoczony fosą i bastionami, który w XIX w. został gruntownie przebudowany na rezydencje magnacką o charakterze neogotyckim. Po wojnie część "zamku" przebudowano i dostosowano na potrzeby szkoły rolniczej.

Wokół "zamku" pozostał bardzo bogaty park krajobrazowy, który przez lata został przetrzebiony z ciekawych drzew. Pozostały też fragmenty wału okalającego dwór.

W tej chwili Łodygowice stanowią rozbudowaną miejscowość, która posiada nawet dwie stacje kolejowe.

Przykład dworca kolejowego, który został wybudowany na wzór kolei Austro - Węgierskich, stanowiący odnogę  linii kolejowej z Bielska do Żywca. Dworzec został wybudowany krótko przed 1878 rokiem, kiedy to wspomniany odcinek został oddany do użytku. Szkoda, że tak wygląda, ale jako jedyny na tej trasie jest czynny.

Fronton "zamku" Łodygowickiego widziany od strony ulicy, wraz z widocznym fragmentem starego parku.

 

Trochę historii.

                                        W tej chwili jest tu izba regionalna i GOK.

                                                   Galeryjka tuż nad wejściem do dworu.

                                                
                                                     Neogotycki portal  z wejściem do holu.

                                      
                                                            Hol wejściowy.

 

    

  Schody na wyższą kondygnację.

                                                                                                                
                                                       Na I piętrze przemiła galeryjka.

                                                
                                                     Widok na wschodnie skrzydło dworu.

                                                         Widok w stronę parku.

                                                Pozostałości po ogrodzeniu i bramach.

                                                        Widoczek od strony parku.

            

                       
                            Fragment wału, na którym usadowiła się potężna, bliźniacza Lipa.

                                                 

                                                                    Widok strony wschodniej.

Na ulicy spacerowej można znaleźć starą zabudowę, która dominowała na przełomie XIX i XX 

Ta troszkę młodsza, ale w dalszym ciągu zamieszkana.

Zapraszam do odwiedzenia tej gminnej wsi w sposób wirtualny.